7.9.09

ПАМЕТНО, ЕКОНОМИЧНО И РЕНТАБИЛНО

Она што се случи со последниот натпревар на аргентинската репрезентација е уште еден доказ кон тоа дека никогаш не треба да се мешаат разумот и срцето, посебно на вакави натпревари. Рациото е единствената алатка кога пред себе се има активен резултат кој е пред сите други желби и пред убавиот фудбал и пред задоволството на публиката и пред се, што во минатото било погрешно...

Зошто го велам ова?

Од едноставна причина.

Марадона ја порази сопствената репрезентација, поради фрустрациите од кои веројатно никогаш нема да може да „се откачи„ а нема да сака да ги повтoри со оние кои сега доаѓаат и ги чувствува како да му ја враќаат неговата историја пред очи. Историјата на 1978-та. Токму кога дебитираше и кога покажа дека е еден од нaјголeмите светски таленти, Меноти сметаше дека е премногу млад за да заигра со Марио Кемпес и Олгуин во освојувањето на првата светска титула. Следната година за да докаже дека Меноти згреши (иако тоа не беше со факти поткрепено) ја освои титулата на Светското Младинско Првенство.

Сите што ја имаат читаат неговата биографија знаат дека тоа е една од најголемите болки на Ел Диего. Кога Меноти го прескокна и воопшто не сакаше дури ни да полемизира на таа тема. После 4 години, „грешката„ беше исправена, но Ел Диего изгоре токму против Бразил...поцрвене и изгоре... надвор од теренот...останатото од историјата верувам дека сите го знаеме...

Но токму тоа, сметам дека е причина за какафонијата од млади и стари, од искусни и дебитанти, од фудбалери кои носат одлуки и фудбалери кои сепак не можат да поднесат таков товар каков беше Бразил, во најважниот натпревар во квалификациите.


Ќе се потрудам накратко и да го распостелам тоа на неколку пасуси.

Нормално, дека ова е теза која може да биде анализирана со часови, но нека остане како тема во некои од понатамошните наши средби...



Николас Отамнеди кој има само 21 година и дури сега го стекнува првото репрезентативно искуство. Себастијан Домингез не е така млад ,но со само еден репрезентативен настап да биде столб во одбраната која го има најтешкиот испит во репрезентативната сезона, е малку повеќе од ризик. Нивниот заедничко искуство во Велез Сарфсилд како одличен бековски тандем веројатно е „грешката„ на Ел Диего која ја направи токму против Бразил. Таквата мешавина со Занети, кој е исклучителен тркач во двете насоко и лево и десно, повеќе од „одличен работник„ и Габриел Хајнце, за кој се повеќе и повеќе сите се прашуваме „кому ли сеуште му е тоа незамeнлив квалитет?„ го продуцираше и конечниот резултат.

Секој напад на Бразил беше шанса за гол.
Секој прекин или корнер беше опасност која можеше да заврши со повисока победа.


Од друга страна, грешната почетна поставеност на Милито во корелација со Маскерано, па дури и Агуеро, односно Тевез, кој веројатно требаше да игра во таа комбинација, а не да биде заменет, изборот на Макси кој веројатно се загуби во цела таа збрка од задната линија со многу дупки и средниот ред кој не успеа да ја пополни, беше и решението за неговиот блед, скоро незабележителен настап.

Хезус Алберто Дáтоло, 25 години и втор репрезентативен настап, знае да покаже стабилност, но во таа какафонија и тој беше просечен.

Дури и грешката на голот е работа преку која тешко можам да поминам, (познавајќи ги и постојано гледајќи ги аргентинските фудбалери во националното првенство и низ клубовите во Европа). Мариано Андухар со три настапи наместо Хуан Карисо кој има 21 репрезентативен настап и по една одлична Калчо сезона која исто така ја продолжува уште поактивно сега во Примера, е лош избор. Со претходно споменатите дупки во одбраната, несигурноста пред предизвикот на голот, беше дополнителен и не така незабележителен кикс.

Токму тоа го сметам за пораз во најважниот натпревар, во Росарио, каде се беше оставено на Меси и неговите „тешки„ дриблинзи, со кој требаше да се пробие збиената одбрана на Бразил.
Од друга страна пак Верон, кој во „стари„ денови покажува дека е најдобар фудбалер во Јужна Америка (титула која ја освои лани) е исто така чуден избор за овој натпревар.

Можеби за некој следен, но не за овој, во кој Дунга одеше на резултат и тоа одлично го одработи.

Удри онолку колку требаше и тоа само на местото каде Аргентина е најслаба.

Последната линија низ својот централен дел и нападот кој е моќен, но не по крила и не во висина. Првата задача беше пробивана експлозивно и брзо, со што помалку допири на топката во брз пренос до финализација на шут. Второто во згуснување на квадрат на 20 метри пред сопствениот гол.


Паметно во однос на целта на зададените задачи, економично во однос на снагата и рентабилно во однос на конечниот резултат.

Факт е дека ако „влезеше„ барем една од оние „несреќни„ топки во финализацијата на Меси, Милито и Тевез, веројатно и се ќе беше поразлично. Веројатно и да беше санкционирана прегрубата игра на дел од „жолтите„ исто така се ќе беше различно. Но, тоа е се хипотетички, за кое веќе не би сакал ни да пишувам, бидејќи факт е едно:

Аргентина има исклучително силен и квалитетен тим, кој Ел Диего овојпат не го избра.